Yıldızları sayardık ya hani beraber,ellerimizle çizerdik gökyüzündeki şekilleri,o an yıldızlar umrumda değildi ki benim,elimden tutuşunun heyecanını yaşıyordum ve hep elimi böyle sımsıkı tutacak mısın diye düşüne dururdum.Gecenin sessizliğinde nefes alışını dinlerdim,bir de sarıldığımda kalp atışların eklenirdi müziğe,bir şarkıyı canlı dinlermişcesine huzura kavuşurdum.Hava serindi,ara sıra rüzgar eser ve senin saçların karışırdı,isyan edermişcesine.Gözlerini sakin bir şekilde açar,saçlarını ellerinle geriye doğru tarardın,bunu izlemeyi öyle çok severdim ki,saçların yüzüne döküldüğünde sana dokunmaktan korkardım.Karanlık hüzün getirirdi bana,sanki sabah olacak ve senin kokunu bir daha asla bulamayacağım diye çok söverdim geceyi.Kendimi unuturdum hep,seyretmek istiyordum seni sessizce,severek.Fazla mı duygularım coşmuştu acaba?Çok mu sevgiden bahsetmiştik?Ne olmuştu bana?Ah şu belirsiz sorular,çürütüyorlar beynimi.Kurtulacağım hepsinden,atacağım kafamdan bu saçmalıkları.
Ben sana "Gel." dememiştim eminim,sen zaten hiç gelmemiştin ki.Hep uzakta bir yerdeydin,mesafeler bataklığındaydın,zaman seni alıyordu benden gizlice.Bitiyordum sanki,üzülmüyordum ama dünyadan kopuyordum.
Sanırım fazla abartmışım,içkiyi değil be deli,sevgiyi.
Belki de kendimi kaçırmıştım.
Yoksa hepsi hayal miydi?!
