Aslında doluyum ama içimde boşluk var her zamanki gibi...
Sadece zamanı geldiğinde ne kadar aptal olduğumu anlamak için yazıyorum bu yazıları.Bir gün içimdeki boşluk dolduğunda bunları okuyup ne kadar da saçma bir insan olduğumu anlamak için...
Denizin ortasında yüzünde gülümsemeyle uzanmışken dalganın aniden seni boğması gibi,güneşin sıcağında soğuk suyu yudumlarken karın aniden yağıp seni üşütmesi gibi,en sevdiğin şarkıyı dinlerken hayatındaki tüm şarkıların telefonundan silinmesi gibi,eski fotoğraflara bakıp anılar canlanırken gözünün önünde,tüm fotoğrafların uçup gitmesi gibi,film izlerken dünyada film izlenmesinin yasaklanması gibi,hayallerinin ve hedeflerinin hiç birisi gerçekleşmemesi gibi,umudun kaybolması gibi,ne boka yaradığını anlamamak gibi,hayat varken aslında yaşamamak gibi...
Düşüncelerim ve duygularım düelloya çıkmış,yaralılar,parçalanmışlar ama hala mecbur oldukları için sürünüyorlar...
Herkes bir adım öndeyken ben hep bir adım gerideydim,kendimi ezdim,hayatımı mahvettim,hayatı anlamaya çalışırken onun içinde kayboldukça kendimi kaybettim.Anlamsızlaştı benim için hayat,ne hayallerim ne de hedeflerim kaldı,hepsi uçup gitti sanki...
Boş bir dünya...
Boş bir hayat...
Boş bir insan...
Boş bir yazı...
Boşluğu doldurmaya veya boşluğun dibini bulmaya çalışmayın,kaybolursunuz.
